De klokken van de St. Jozefkerk roepen de mensen op om naar de kerk te komen. De firma van Gansewinkel haalt met 'n speciale kraanwagen de ondergrondse afvalcontainer omhoog. Het hondje van onze onderbuurman wordt uitgelaten. In de ondergrondse garage start iemand zijn auto en gaat naar het werk? Ik lig in bed en hoor deze geluiden weer. Ze zijn er iedere dag, maar nu hoor ik ze weer. En nu komt wat er weer terug is, dat gevoel van: Ik blijf nog even liggen! Dat gevoel was ik wel 20 jaar kwijt. Ik moet me weer dwingen om op te staan. In de afgelopen jaren had ik de grootste moeite om te blijven liggen.
In een vorige "post"uit de jaren 50 beschrijf ik bij de watersnood, wat ik 's morgens in huis hoorde. Pap haalde kolen voor de kachel. Je kon hem tot in de ververij horen; het vullen van de kit, op de klompen terug naar binnen. De fluitketel op het fornuis vertelde me dat 't zalig liggen bijna afgelopen was. De slaapkamer was steenkoud. Ik rolde me dan nog even op en genoot van de nestwarmte.
In mijn militaire dienst was langslapen uit den boze. Om 6 uur werd je ruw uit je slaap gewekt. Ik leerde me in enkele weken aan om zonder wekker om 5 uur wakker te worden. Ik had nog 'n uurtje. In die tijd dwaalden mijn gedachten naar thuis, naar Hennie, naar vrienden en kenissen. Het voelde lekker aan.
De laatste 20 jaar zat mijn kop vol met dingen die de volgende dag gedaan moesten worden. Ook buitenschoolse activiteiten namen veel tijd in beslag. Wat doe je dan om nog beetje aangenaam leven te hebben; je maakt van je werk je hobby! Vroeg opstaan en laat naar bed. Alle sores neem je mee in bed. Je staat 's morgens geradbraakt op. En dat is nu na 3 maanden pensioen voorbij. Ik moest me vanmorgen dwingen om op te staan. 't Was half negen. Ik geef iedereen die nog altijd dat zalige ge voel heeft dat er nog even wat tijd over is, hou dat levendig. En is dat gevoel weg, probeer het zo gauw mogelijk terug te krijgen Tot na je 65-ste is wel erg lang.
